اسناد تجاری، سند قابل معامله‌ای می‌باشد که دارنده، می‌تواند آن را به دیگری، واگذار نماید. این سند، درصورتی‌که در وجه شخص معینی، باشد، واگذاری و انتقال آن صرفا از طریق ظهر نویسی و امضای پشت سند، از سوی دارنده آن، امکان‌پذیر می‌باشد. اگر سند تجاری، در وجه حامل باشد، امکان انتقال آن بدون نیاز به امضا و پشت نویسی، انجام می‌شود. انتقال گیرنده‌ی سند، موردحمایت قانون‌گذار، دارنده‌ی سند و مالک این برگه ارزشمند می‌باشد.
مزایای قانونی اسناد تجاری
۱- امکان طرح دعوای حقوقی، علیه مشمولان سند تجاری وجود دارد که می‌توان در دادگاه محل اقامت خوانده یا دادگاه محل صدور سند و یا دادگاه محل پرداخت سند اقامه دعوا نمود، پس آغازگر این دعوا، از قدرت انتخاب یکی از این سه مرجع، برخوردار می‌باشد.
۲- اگر دارنده‌ی سند ظرف مهلت قانونی، سند را مطالبه نماید و یا واخواست عدم تادیه دهد، می‌تواند درخواست تامین خواسته و توقیف اموال بدهکار سند تجاری بدون لزوم تودیع خسارت احتمالی بنماید.
– مسوولین سند تجاری، از مسوولیت تضامنی برخوردار می‌باشند و دارنده می‌تواند علیه آن‌ها، منفردا یا مجتمعا اقامه دعوا نماید.
اگر سند تجاری به اشتراک، اصدار یافته باشد، صادرکنندگان سند تجاری، به‌طور مشترک مسوولیت خواهند یافت زیرا تضامنی بودن مسوولیت نیاز به‌تصریح دارد و اصل بر مسوولیت مشترک، می‌باشد.
در حقوق موضوعه‌ی ایران، شرط عدم مسوولیت از سوی مدیون اصلی پرداخت سند، امکان ندارد. برات‌گیر دربرات و صادرکننده سفته و صادرکننده چک نمی‌توانند با درج شرط عدم مسوولیت از زیر بار مسوولیت سند، شانه خالی کنند. ولی در مورد، دیگر مسوولین برات، اگر این موضوع را مرتبط با نظم عمومی و حقوق اشخاص ثالث، قلمداد نمود، شرط عدم مسوولیت آنان، نیز مانند مدیون اصلی،باید قابل‌پذیرش ندانیم؛ و اگر چنین شرطی در خود سند تجاری درج شود، این عمل باطل است، ولی منجر به بطلان سند، نخواهد شد و اعمال حقوقی و امضای سند به اعتبار خود به اعتبار خود، باقی خواهد ماند.
